23. ad günüm bazar gününə düşdüyünə görə şəhərə buraxlış vermişdilər. normalda pulla filan çıxırdı hamı. mən normal yollarla çıxmışdım. sabahı gün əsgər yoldaşım sənanla tibb məntəqəsinin qabağında dolaşırdıq. aramızda belə dialoq keçdi:
sənan: necədi çöl, adam gedəndə qayıtmaq istəmir hə?
mən: nə bilim. hə.
- nə fikirləşirsən, çıxa biləcəyik burdan?
- (gülərək) o nə deməkdi? əlbəttə gedəciyik, həbsdə zadda deyilik ki? 4 ayımız gedib 8-i qalıb.
- nə bilime. mənə elə gəlir ki, çıxıb gedə bilməyəcəm burdan. burda qalacam əbədi.
- blə belə danışma. göz yumub açacaqsan ki, vaxt bitib. gedirik artıq.

bu söhbətin üstündən sadəcə bir neçə gün keçdi. 17 oktyabr axşamı sənanın halı pisləşdi. qızdırma, halsızlıq, baş ağrısı tutdu. göndərdilər tibb məntəqəsinə. 18-i qızdırması düşmür deyə hospitala yönləndirdilər. hospitala gedəndə tibb məntəqəsində olan bir əsgər yoldaşımızla zarafatlaşıblar. bir-birinin yatağını dağıdıblar. sənan deyib ki, bu dəfə sən yığışdır qayıdanda mən yığışdıraram. bu sənanın bizə dediyi son şey oldu. 19 oktyabr 2018-ci il, gecə saat 02:30-da "yayılmış vaskulit" diaqnozu ilə vəfat elədi.
gecə saat 05:00-da xidmətə getmək üçün bizi oyatdılar. kazarmaya baxanda nəyinsə yerində olmadığını anlamışdım. içəri zabit-gizir qaynıyırdı. taqım komandirimiz bizi düzdü və dedi ki, sənan ölüb. "rəhmətə gedib", "vəfat edib" yox birbaşa "ölüb". bunu deyəndə bir qulağımda taqım komandirimin "sənan ölüb" sözləri, o biri qulağımda da sənanın "mənə elə gəlir ki, çıxıb gedə bilməyəcəm burdan. burda qalacam əbədi." sözləri səsləndi. gecə 5-də ağlamağa başlyan mən bir də axşam xidmətdən sonra dayanmışdım. normalda siqaret həvəskarı olmadığım halda həmin gecə 4 ya 5 siqaret çəkmişdim. elə ömrümdə ilk siqaretdi də sənanla çəkmişdim.
demişdilər ki, anası hospitala gəlib bölük komandirinin üstünə qışqırıb ki, balama neynəmisiz? nə bilim əşi. çəkiləsi dərd deyil. theoden demiş heç bir valideyn övladını dəfn eləməməlidi.